of heeft hij de politie aan zijn broek - maar het komt altijd weer op z'n pootjes terecht.
Zijn vrienden zeggen altijd: Chris stapt in de juiste trein vanaf het verkeerde perron.

Als zijn moeder Jolande op een dag bij hem langskomt, blijft ze verbluft in de kamer staan. Dit heeft ze nog nooit meegemaakt in het altijd zo nette huis van haar zoon! Links en rechts op de vloer al dan niet leeggegeten borden, halfvolle glazen, en te midden van de troep een matras tegen de verwarming. Wat is hier aan de hand?

Het duurt lang, te lang, voordat de artsen doorhebben wat er met Chris aan de hand is: kanker...
De wereld van Jolande staat op z'n kop. Voor haar is nog maar één ding van belang: het welzijn van Chris.
Er volgt een periode tussen hoop en wanhoop, ontelbare ziekenhuisbezoeken, liefdevol medeleven, geloofsverdieping, verdriet en troost.
Nee, Chris mist de trein niet, maar dat hij op dit perron in moest stappen...