Ellen Vermaeten: De vijand was mijn bondgenoot

Het oorlogsverhaal van mijn vader.
Een indringend verhaal over aspecten van de Tweede Wereldoorlog waarover in Nederland weinig bekend is.

Tolkamer, 10 mei 1940.
Als zwarte, kolossale spreeuwen, samengevoegd tot een grote onheilspellende wolk, trekken midden in de nacht Duitse vliegtuigen Nederland binnen. Voor de 15-jarige Heinz Vermaeten, samen met zijn ouders, broertjes en zusje snel weggekropen in de kelder, betekent dit het begin van een eindeloze strijd - eerst als soldaat in het gewraakte Duitse nazileger, en na de oorlog als krijgsgevangene - om weer veilig thuis te komen.

De Duitse familie Vermaeten was in 1926 bewust naar Nederland gekomen, omdat ze niets met het fascinistische Duitse regime te maken wilden hebben. Maar ook daar bereikt zowel Heinz als zijn vader het bevel om in het Duitse leger te dienen.
Op 80-jarige leeftijd vertelt Heinz zijn al die tijd verzwegen belevenissen aan zijn dochter Ellen. Zij is vijf jaar bezig alles op te schrijven - het verhaal van een Duitse soldaat die tegen zijn zin moet vechten in het nazileger.
Aan de fronten in Rusland en Italië wordt Heinz voortdurend vergezeld van ontberingen en de dood, maar ontkomt hij ook aan talloze gevaren. In Italië besluit hij de vijand als bondgenoot te kiezen. Van daaruit belandt hij als krijgsgevangene in Egypte.
Daarna begint hij zijn strijd om, zonder over het verafschuwde Duitsland te hoeven reizen, weer thuis te komen in Nederland.

De indrukwekkende belevenissen van Heinz Vermaeten in Rusland, Italië en Egypte, opgeschreven door zijn dochter Ellen.