Vervolg van "Tot de rand van de afgrond" en "Een toegestoken hand"

 

Wanneer Marja van Velsen hoort dat Eddie Luiten vanuit de opvang boerderij naar huis mag, zoekt ze een mogelijkheid om hem te ontlopen.

Enkele jaren eerder heeft hij haar gevraagd of zij vriendschap met hem wilde. Haar antwoord was een teleurstelling voor hem, want hij zocht in zijn wankele situatie naar steun en liefde. Dat kon zij hem niet geven.

Voor Eddie werd het leven opnieuw zinloos. Hij kwam weer in aanraking met de vriend die hem ook de vorige keer tot het gebruik van drugs had verleid. Hij raakte voor de tweede keer verslaafd.

Marja kreeg hierdoor een schuldgevoel, waarmee ze jaren rondliep. Ze hield zich steeds voor dat hij niet nogmaals verslaafd zou zijn geraakt, als zij hem niet had afgewezen.

Dat Eddie haar vergeten was, merkte ze steeds uit de brieven die hij naar haar ouders stuurde en door de gesprekken met zijn zus.

In dit deel neemt Marja een geforceerde beslissing en denkt tevergeefs hem daardoor te kunnen ontlopen en vergeten.

Nog wonderlijker is de weg van Eddie. Hij wordt ermee geconfronteerd dat de terugkeer in de maatschappij moeilijk en vaak onmogelijk is. De geromantiseerde ontwikkeling die de auteur voor dit verhaal heeft gekozen, maakt dat des te meer duidelijk. Want voor Eddie Luiten wordt een ideale weg gebaand, wat zelden het geval is.

Tot het laatste hoofdstuk blijft de vraag, hoe het tussen Ed en Marja zal gaan. De ontknoping is verrassend.