Als landgravin zette Elisabeth van Thüringen zich in voor de armen en zwakken; ze verkocht haar kleding en sieraden om de nood te lenigen en ontzag zich ook niet om de zieken te verplegen.

Haar levensinstelling paste dan ook helemaal niet bij de zeden en gewoonten aan het Hof en werd door de vorstelijke familie met argwaan bekeken.

 

Elisabeths inzet voor de armen en zieken was uiteraard een goede zaak. Helaas kwam die voort uit een dwangmatige, zo niet ziekelijke drang om heilig te leven, om de zalighei te verdienen.

,,Deze vrouw heeft me de adem benomen," bekent de schrijfster, Ursula Koch. En inderdaad, het korte leven van Elisabeth van Thüringen (1207-1231) is, ook in onze tijd, diep treffend.