Tijdens de hitte der vervolging in Schotland in het jaar 1685 gebeurde het dat twee vrouwen veroordeeld werden tot de dood door verdrinking. De ene, Margareth Lachlan, was een oude ervaren Christin. De andere, Margareth Wilson, was nog slechts een kind van achttien jaar. Beiden werden gebonden aan een staak, bij eb opgericht in de zee. De oude Margareth het verst van de kust verwijderd, de jonge vrouw vrij dicht bij de oever. Toen het water steeg bij het komen der vloed, omspoelden de golven eerst de oude vrouw. De laatste dag haars levens had ze geen woord geuit. Was de zwaarte van haar lijden zo groot dat ze woordeloos was, of was misschien het verlangen naar de eeuwige rust en naar het lieflijk Aangezicht van haar Meester zodanig, dat ze stil mocht gaan door de Jordaan des doods, ziende op de Overste Leidsman en Voleinder des geloofs, Jezus. Wie zal het zeggen?