Hubertus Schreuders (1861-1950) was van grote betekenis voor het kerkelijk en maatschappelijk leven in Veen. Hij diende er 58 jaar als ouderling, eerst in de Gereformeerde Kerk en later, vanaf 1921, in de Gereformeerde Gemeente. Schreuders was onverzettelijk als het ging om de zuivere waarheid. Die beminde hij hartelijk vanuit het leven der genade, waarvan hij geen vreemdeling is gebleven.

Ook buiten het kerkelijk leven genoot Schreuders veel ontzag. Twintig jaar washij lid van de gemeenteraad van Veen. Verder was hij ruim veertig jaar lid van het polderbestuur en vele jaren was hij dijkgraaf en voorzitter van enkele waterschappen. Ondanks zijn bescheidenheid stond hij in vele levensverbanden als vanzelf op de voorgrond.

 

In dit boek valt de nadruk niet in de eerste plaats op het werk van Schreuders, maar op wat de Heere heeft gedaan in zijn leven. Ook worden wonderlijke daden des Heeren in het leven van zijn vele vrienden beschreven. Van zichzelf had Schreuders geringe gedachten terwijl hij, vanwege zijn gunnend karakter, zijn vrienden kon bemoedigen. In een brief schreef hij: 'Laat Gods arme volk maar moed houden, want geen onheil zal de stad verstoren, daar God Zijn woning heeft verkoren.'