Dit is een opmerkelijk boek, en wel om meer dan één reden. In de eerste plaats: het gaat onder meer over begrafenissen van overleden dienaren des Woords, die gediend hebben binnen het kerkverband van de Gereformeerde Gemeenten. Daar kan men over peinzen: hoeveel mensen zullen al deze predikanten en 'oefenaars' zélf in hun leven hebben begraven! Dat moeten er bij elkaar wel vele duizenden zijn. Maar voor elke dominee komt een moment dat het ook voor hem vervuld wordt: 'en hij stierf...' Dan komt ook voor een predikant de dag waarop hij zélf begraven wordt. Dan is zijn mond dicht. Anderen voeren dan over hem het woord. Of liever: spreken uit het Woord. Toch zal op zulke begrafenissen ook iets over de overledene worden gezegd. 'We begraven vandaag geen lege kist, maar een lieve vriend en broeder', hoorde de auteur eens tijdens de begrafenis van een dominee en predikant zeggen. Terecht! Er is een verschil tussen een overledene in het middelpunt zetten en bewieroken enerzijds en met somberheid en eerbied van Gods werk in zijn leven melding maken anderzijds. De schrijver heeft voor zichzelf de gedachte dat men die kunst vroeger beter verstond dan nu. Een voorbeeld van de manier waarop het zou moeten, is voor hem de wijze waarop in dit boek ds. G.H. Kersten aan het woord komt over zijn overleden broeders. Zo kunnen we van dit boek nog iets leren - ook als dominee.