We zien in deze bundel van elf preken David in zijn laatste levensjaren. Een hongerdood drukt het volk van Israël en David zoekt daarover het aangezicht des HEEREN. Het is vanwege de Gibeonieten, want koning Saul heeft het met Jozua gesloten verbond gebroken. De straf daarop blijft lang uit, maar de Heere ziet geen zonde door de vingers. Twee zonen van Rizpa en de vijf zonen van Michals zuster worden opgehangen ''en alzo werd God na dezen den lande verbeden."

Davids leven is een leven vol strijd gebleven, tot het einde toe. Niet één, maar vier reuzen hebben het op koning David voorzien. Hij kan echter zelf niet meer strijden, maar het is de HEERE, Die hem verlost uit de hand van al zijn vijanden. Dwars tegen de trouw van de HEERE in laat David het volk tellen en opnieuw moet hij schuld belijden: ''Ik heb zeer zottelijk gedaan.'' Zo is David nooit verder gekomen dan een ellendige zondaar, maar ondanks zijn ontrouw en afmakingen is God de Getrouwe gebleven. Zijn trouw zal nooit vergaan. In die God mag David eindigen, als hij het in zijn afscheidslied uitroept: ''Hoewel mijn huis alzo niet is bij God, nochtans heeft Hij mij een eeuwig verbond gesteld..."