Bij de Afscheiding van 1834 kwam de eerste grote scheur in het protestantisme in Nederland. Enkele predikanten en vele kerkleden verlieten, al dan niet gedwongen, de Nederlandse Hervormde Kerk. De motieven en namen van hen die gingen zijn in de loop der jaren telkens weer opnieuw beschreven; tot nog toe werd echter nauwelijks aandacht geschonken aan hen die bleven: de vele predikanten en gemeenteleden die ondanks hun bezwaren toch hun taak en hun roeping in de oude vaderlandse kerk zagen liggen. Over leven en werk van acht predikanten die bleven gaat dit boek.