Op de stoffige weg naar Tarin Kowt loop eenzaam een meisje - Nadia, uit Kotwal. Dorstig is ze en moe. Maar ze wil per se naar de legerbasis. Ze móét het vertellen, voor er nog meer slachtoffers vallen! Want dat soldaat Sedra ernstig gewond is geraakt, is háár schuld. Net als de dood van haar moeder .... Háár schuld!

Het leek zo mooi, toen de soldaten naar het dorp kwamen. Ze zouden een school bouwen, een brug, en nog veel meer. Het leven zou weer beter worden, nadat de Taliban alles vernield hadden.

Maar niet iedereen in het dorp was het daarmee eens. En neef Kamal liet het niet alleen bij woorden...

Het - is - jouw - schuld ... Bij elke stap weerklinken de woorden in haar hoofd.

Hoe kan ze die schuld kwijtraken? Zou het echt waar zijn dat de God van de christenen die vergeven wil? Zoiets is toch niet te geloven?