Veel is hetzelfde gebleven sinds Bertrand de vorige keer hier was. Alleen is het ijs gesmolten en het gras op de oever begint groen te worden, maar de natuur is niet minder indrukwekkend dan toen. Ook nu heeft de lucht een loodgrijze kleur waartegen de vuurtoren wit afsteekt.

Even breekt de zon door. Op deze plek hebben Markus en hij de vorige keer gestaan. Verwonderd keken ze beiden over de kruiende schotsen. Nu vormen wilde golven het decor. Markus zal zeggen...

Met een vermoeid gebaar strijkt Bertrand langs zijn ogen. Markus is er niet meer en daarom kan hij nooit meer echt genieten. De wind woelt door zijn haar. Hier staat een eenzaam mens.

Nu moet hij gaan. Nog even werpt hij een blik over het meer. Het lijkt alsof hij op de grens van de aarde staat. Dan ontdekt hij de kleurrijke boog van Gods trouw langs de donkere lucht. De uiteinden lijken standvastig postgevat te hebben op de onrustige golven. Dat hij dit nu moet zien...