Jan Terlouw: Oosterschelde windkracht 10

In de nacht van zaterdag op zondag 1 februari 1953 werden de Zeeuwse en Zuidhollandse eilanden getroffen door een stormvloed die acht procent van Nederland onder water zette. 
In eerste instantie maakte men zich niet zoveel zorgen. Er waaide weliswaar een noordnoordwesterstorm en er was kans op een stormvloed, maar een dergelijke dreiging had het gezin Strijen dat in een boerderij in het dorpje Battenoord op Flakkee woonde wel vaker meegemaakt. Die nacht steeg het water echter veel sneller dan verwacht. Tegen vieren 's nachts, terwijl de wind bleef aanzwellen, zag een groepje bewoners uit Battenoord hoe de eerste dijk brak onder het donderende geweld van de zee.
Ruim twintig jaar later naderen de Deltawerken hun voltooiing. De Oosterschelde is de enige zeearm die nog moet worden afgesloten. Maar men is er nu niet meer zo algemeen van overtuigd dat dit de enige oplossing is. De bewoners die de ramp in 1953 hebben meegemaakt, zijn unaniem van mening dat de zeearmen onvoorwaardelijk dicht moeten, maar velen - vooral jongeren, waaronder de kleinkinderen van het gezin Strijen - denken hier anders over.  Moet de waardevolle getijdenstroom, de hele oester- en mosselcultuur verdwijnen? En waarom is dijkverhoging geen veilige oplossing langs de Oosterschelde?
De jonge generatie voert actie op haar eigen manier, met de moed der wanhoop, maar niet zonder succes.