B.J.W. de Graaff: De jeugd van Da Costa

Er staat een jong Joodje op de Bima, het verhoofde platform van de Portugese synagoge in Amsterdam. Een vijfjarig knaapje, tenger, bijna zwak, met een gezichtje als doorschijnend albast, grote, donkere ogen en welig zwart haar. Iets engelachtigs heeft zo'n kind tussen de getabberde, gebaarde mannen van de Synogale Raad. 

Het is voor het eerst, dat het ventje er staat naast de tafel, waarop de rollen van de Thora zijn uitgerold.

Boven op de gaanderij zit Rebecca Ricardo, de moeder. Het ventje lijkt op haar. Beiden vertonen duidelijk het stempel Gods in de gelaatstrekken van het uitverkoren volk.

Vader Daniel Da Costa staat bij de mannen van de Hoge Raad.

Uiterlijk volmaakt rustig, ook al is het voor hem en zijn vrouw Rebecca een belangrijke dienst.

Rebecca wendt haar blik niet af van het jeugdige gezichtje in zjin witte alba. Haar zoontje: Isaak ben Daniel! Misschien sluit ze even haar ogen als het begint. Maar als het mondje zich opent, wijkt de vrees en een gevoel van verheven vreugde en gewijde moedertrots verstilt haar.